Japonia za czasów samurajów wypracowała specyficzne przepisy prawa, jakim podporządkowani byli samuraje. Przepisy te, zwane kodeksem Bushidō, nie były spisane. Każdy młody człowiek, który przygotowywał się do życia jako samuraj, poznawał te przepisy od początku swojego kształcenia. Mówi się, że bushido nigdy nie zostało spisane, gdyż było wyryte w sercu każdego samuraja. Bushidō oznacza "drogę wojownika" (bushi - wojownik, do - droga).

    Bushidō wymagało od samuraja stałego doskonalenia się - zarówno w sferze fizycznej (treningi, ćwiczenia fizyczne) jak i psychologicznej (praca nad własnymi wadami, doskonalenie zasad, kształtowanie relacji do innych osób). Ważnymi elementami były lojalność wobec pana, honor, skromność oraz odwaga, lecz także na przykład stosunek do osób, które nie były samurajami (do społeczeństwa). Wiele z tych zasad - dzięki temu, że były przekazywane ustnie - jest stosowanych do dziś, pomimo braku klasy samurajów.


Na Bushidō składa się siedem głównych zasad.

• Rei (礼) - grzeczność, kultura, szacunek, uprzejmość, odpowiednie zachowanie.
  

  Samuraj zawsze musiał umieć się odpowiednio zachować, miał być wzorem dla innych. Musiał być idealny, perfekcyjny. Samuraj wiedział, kiedy trzeba milczeć, a kiedy można się odezwać. Wiedział też, ile trzeba było mówić - najlepiej jak najmniej. Grzeczność wymagała także, aby słuchać, gdy ktoś inny mówi - jest to objaw kultury wobec innych osób. Samuraj był także bardzo życzliwy - jeśli ktoś stał, to samuraj również wstawał, nie siedział. Gdy padał deszcz czy świeciło słońce, a samuraj miał parasol, to w momencie rozmowy z inną osobą, która nie posiadała parasola, samuraj swój parasol składał - zawsze starał się dzielić niewygody, jeśli nie umiał komuś pomóc. Gdy natomiast można było pomóc - zawsze pomagał, nawet gdyby miało to stanowić dla samuraja jakąś stratę. Na przykład, gdy ktoś zapytał o drogę, samuraj był gotów zaprowadzić taką osobę do celu, pomimo że stanowiłoby to dla niego pewną stratę czasu.

  
  
• Chuugi (忠義) - lojalność, wierność.
  

  Każdy samuraj posiadał swojego zwierzchnika, czyli pana, któremu służył. Musiał być mu całkowicie poddany - nie wolno było mu się sprzeciwić poleceniom zwierzchnika. Dla samuraja nie był to tylko obowiązek wynikający z prawa czy zasad, lecz także wewnętrzne przekonanie. Zatem samuraj był wierny swojemu panu nie tylko z powodu ustalonych zasad, lecz także - a może przede wszystkim - gdyż tak mu dyktowało serce. Służbę swojemu panu samuraj odczuwał jako zaszczyt; zaszczyt tak wysoki, że warty był oddania swojego życia.

  
  
• Jin (仁) - miłość, łaskawość, pomoc światu.
  

  Samuraj pomimo swojego ciężkiego i surowego treningu od samego początku był uczony empatii, współczucia, miłości i przyjaźni. Jego umiejętności (siła, zwinność, szybkość, umiejętność posługiwania się różnymi rodzajami broni) nie miały być dostępne tylko dla niego, lecz miały być także użyteczne dla innych. Samuraj miał obowiązek bronić ludzi słabszych, zagrożonych lub bezsilnych. Ponadto samuraj musiał być łaskawy - jeśli przeciwnik, z którym samuraj wygrał, zasługiwał na ocalenie, nie wolno mu było go zabić. Na łaskę nie mógł jednak liczyć ten, kto okrył się hańbą. Samuraj szanował każde życie - nie tylko ludzkie, ale nawet zwierząt czy roślin.

  
  
• Makoto (誠) - prawda, prawdomówność.
  

  Prawdomówność dla samuraja była jedną z najważniejszych cech. Jeśli samuraj miał wybierać pomiędzy powiedzeniem prawdy, a krętactwem w obawie o własne życie - zawsze wybierał prawdę. Najwydatniej ukazywane to było w przypadku prób odciągania władcy od nieracjonalnych lub błędnych decyzji - za taki czyn najczęściej groziła śmierć, lecz przytakiwanie władcy nawet na przekór rozsądkowi było hańbiące. Prawda była także ważniejsza niż uprzejmość czy zasady dobrego wychowania; nieprzyjemne kwestie samuraj wypowiadał wprost, nie szukał "zamienników", słów mogących wyrazić dane zdanie w złagodzony - a przez to mniej dobitny - sposób. Kłamstwo w ogóle nigdy nie było brane pod uwagę. Samuraj był odważny, dlatego nie mógł bać się prawdy.